Κατερίνα
Καλλιακούδη

Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια | Σύμβουλος Γάμου

Όλη η χαρά σε ένα ζευγάρι παπούτσια

Παρατηρώ την κόρη μου που είναι 15 μηνών και περίπου 50 εκατοστά . Έχει 4 δόντια και ξεπροβάλλουν και άλλα 2. Έχει αρχίσει και περπατάει. Κάθε πρωί η πρώτη της κίνηση είναι να μου δείχνει τα παπούτσια της. Μου τα δείχνει με πάθος, με επιμονή, με χαμόγελο. Θέλει να τα φορέσει αμέσως. Είναι ενθουσιασμένη που κάνει τα πρώτα της βήματα. Τις περισσότερες φορές, έχω να της αλλάξω την πάνα, να στρώσω το κρεββάτι, να κλείσω το μάτι της κουζίνας, να απαντήσω γρήγορα σε ένα mail και τα παπούτσια περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Τότε σέρνεται μόνη της ως τα παπούτσια, απλώνει τα χεράκια της και προσπαθεί να τα φορέσει μόνη της. Φωνούλες επίμονες με κινητοποιούν να τη βοηθήσω.

Μόλις τα φορέσει, βάζει το μικροσκοπικό της χεράκι μέσα στο δικό μου και αρχίζει να βολτάρει σε όλο το σπίτι. Κάθε λίγο σταματάμε και μου δείχνει τα παπούτσια της. Πόσο της αρέσουν, είναι ενθουσιασμένη, καμαρώνει, αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση που με τα παπούτσια της καταφέρνει να περπατάει.

Την πάω στις κούνιες και εκεί μου τα δείχνει βγάζοντας φωνούλες ικανοποίησης. Την παρατηρώ κάθε μέρα. Παρατηρώ το πάθος της, την επιμονή της, τη χαρά της. Χαρά πηγαία και ειλικρινή, χαρά από την καρδιά της.

Σκέφτομαι πόσα συναισθήματα έχουν τα παιδιά, πόσο άμεσα τα εκφράζουν, καθώς επίσης και πόσο απλοί είναι οι λόγοι που τα κάνουν να χαίρονται, ένα απλό γκρι ζευγάρι παπούτσια, ούτε καν χρωματιστό. Σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκα; Ποιος ήταν ο λόγος; Πώς εξέφρασα τη χαρά μου;

Θα μπορούσαμε εμείς οι μεγάλοι να χαρούμε με κάτι πολύ απλό; Με ένα όμορφο λουλούδι, ένα τραγούδι, ένα φωτεινό χαμόγελο, μια συναισθηματική επικοινωνία, ένα χορό;

Ίσως είναι ευκαιρία να αφήσουμε τα παιδιά μας να μας διδάξουν ότι ό,τι καταφέρνουμε μέσα στη μέρα, ακόμα και το πιο μικρό και αυτονόητο, είναι ένα δικό μας δημιούργημα, μια προσωπική μας κατάθεση. Θα αφήσουμε τον εαυτό μας να χαρεί για αυτό; Θα το απολαύσουμε; Θα μας καμαρώσουμε;

Αν δυσκολευόμαστε, ας παρατηρήσουμε τα παιδιά μας λίγο καλύτερα. Είναι μεγάλοι δάσκαλοι και θα μας φέρουν σε επαφή με τον κόσμο των συναισθημάτων με τον πιο απλό τρόπο.