Όταν τα ζευγάρια έρχονται στο γραφείο μου για να πάρουν βοήθεια σε θέματα της σχέσης τους συνήθως έχουν κάνει ήδη προσπάθειες μόνα τους. Τις περισσότερες φορές εμπλέκονται σε ατέλειωτες συζητήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι μελλοντικά θα καταφέρουν να αποφύγουν την σύγκρουση και θα αποκαταστήσουν τις δυσκολίες τους. Γιατί, όμως, ενώ σκέφτονται μερικά πράγματα δεν, καταφέρνουν να κάνουν μια αλλαγή στον τρόπο που σχετίζονται;
Όλα άρχισαν από τα παραμύθια, όχι από ένα παραμύθι αλλά από πολλά. Θα σας εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Σήμερα με επισκέφτηκε στο γραφείο μια όμορφη γυναίκα με μπλέ μάτια και καστανά μαλλιά γύρω στα 45. Ήταν στενοχωρημένη και φανερά πτοημένη. Η σχέση με τον άνδρα της περνάει μια μεγάλη δοκιμασία και η ίδια αισθάνεται να καταρρέει. Είναι μια γυναίκα έξυπνη, που από τότε που παντρέυτηκε αφοσιώθηκε στην οικογένειά της. Δεν σπόυδασε, γιατί έπρεπε από πολύ νέα να δουλέψει για να βοηθήσει την μητέρα της. Ομως είχε πολλά ταλέντα, πολλές ευαισθησίες και πολλά όνειρα για τη ζωή της.
Το εσωτερικό μας παιδί είναι ο εαυτός μας στην παιδική ηλικία. Κρύβεται μέσα μας όσο κι αν μεγαλώσαμε. Το φέρνουμε πάντα μαζί μας.
Ως παιδιά μεγαλώσαμε μέσα σε οικογένειες και ήρθαμε σε επαφή με τα πιστεύω των γονιών μας, των δασκάλων μας, των κοντινών μας ανθρώπων. Ίσως κάποιοι από εμάς γαλουχηθήκαμε με τις πεποιθήσεις των σημαντικών άλλων και βαθύτατα προσδιοριστήκαμε από εκείνους.
Παρατηρώ την κόρη μου που είναι 15 μηνών και περίπου 50 εκατοστά . Έχει 4 δόντια και ξεπροβάλλουν και άλλα 2. Έχει αρχίσει και περπατάει. Κάθε πρωί η πρώτη της κίνηση είναι να μου δείχνει τα παπούτσια της. Μου τα δείχνει με πάθος, με επιμονή, με χαμόγελο. Θέλει να τα φορέσει αμέσως. Είναι ενθουσιασμένη που κάνει τα πρώτα της βήματα. Τις περισσότερες φορές, έχω να της αλλάξω την πάνα, να στρώσω το κρεββάτι, να κλείσω το μάτι της κουζίνας, να απαντήσω γρήγορα σε ένα mail και τα παπούτσια περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Τότε σέρνεται μόνη της ως τα παπούτσια, απλώνει τα χεράκια της και προσπαθεί να τα φορέσει μόνη της. Φωνούλες επίμονες με κινητοποιούν να τη βοηθήσω.
Σχεδόν κάθε μέρα πάω με την κόρη μου στην παιδική χαρά. Φορτώνουμε το καρότσι μας με κουβαδάκια, διάφορες ζακέτες ανάλογα με τον καιρό, νερό και κανένα ταπεράκι. Εκεί συναντάμε ένα σωρό παιδάκια με τους γονείς τους, τις γιαγιάδες ή τις νταντάδες τους. Είναι συνήθως και αυτοί φορτωμένοι με τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Πολλές φορές τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους, παίζουν μαζί τους, τα ταΐζουν , προσπαθούν να τα πείσουν για διάφορα πράγματα και άλλοτε κάνουν πηγαδάκια μεταξύ τους και χαλαρώνουν.
Χτες παρατηρούσα ένα παιδάκι, ήταν ένα αγοράκι πέντε ετών, ζωηρό, χαμογελαστό και λίγο πειραχτήρι. Είχε ανέβει σε ένα πλαστικό αυτοκινητάκι και ενθουσιασμένο έτρεχε πάνω κάτω. Η μαμά του, μια κουρασμένη γυναίκα, έτρεχε πίσω του λαχανιασμένη. Άρχισε να του φωνάζει:
